Kalyani's Musings......

 मध्यान्ह अखेरीस एक परीघ पूर्ण होऊन जाई गमावण्यासारखं मग कुठे उरतं काही? ममत्वाचा सूर आणि अपेक्षांचा पूर क्षणामधे ज्याने काळीज होतं असे चूर कुणावरची माया अन कशावरचा हक्क पुन्हा पुन्हा ठेच लागून होणारं दुःख ह्या सगळ्याच्या बरंच पल्याड निघून जाता भरीव असं काही आता गवसू लागे हाता मध्यान्हीचा प्रवास म्हणजे आता नाही धक्के प्रगल्भतेच्या उजेडात कळती कोण सख्खे अल्लडपण मिरवलं तसाच अनुभव मिरवू आयुष्याचे धडे नव्या नजरेमधून गिरवू ©कल्याणी बोरकर #kalyanismusings #marathikavita

 शाळा शाळेच्या बाकावर फिरता का थरथरला हात सडा आठवणींचा का शहारला हृदयात? हा बंध कोणता आहे अन असे कोणते नाते मी कितीही मोठा होता मन लहान होऊन येते मन लहान होऊन येते इथे शोधण्या काही मीं इथे जसा सापडतो मी तसा कुठेही नाही ही वास्तू अजुनी सांगे अगणित अमुचे किस्से जरी सर्वांच्या हक्काची तरी कधी न होती हिस्से आठवते मज अजुनी ही गजबजलेली जागा इथे जोडला गेलेला हरेक अनोखा धागा त्या प्रार्थनेतले सूर ते गुरुजनांचे बोल साधेच येथले शब्द तरी अर्थ तयांचे खोल खेळाच्या मैदानावर घालवलेले तासन तास मैत्रीत वाटुनी खाल्लेला प्रत्येक खाऊचा घास ते शाळेमधले पंगे नाराजी भांडणे तक्रार तो आवाजातील जोर अन कधी खाल्लेला मार  ते भूगोलातले तारे नैऋत्य ईशान्य वारे त्या इतिहासातील गोष्टी अन गोष्टीतील लढणारे ती गणितातील प्रमेये आणि अवघडसे सिद्धांत ज्यांनी अमुच्या बुद्धीचा किती पाहिला अंत इंग्रजीच्या स्पेल्लिंग्सचे  लावलेले नवनवे शोध त्या मराठीतल्या कविता अन कवितेमधला बोध  ते चित्रकलेतील रंग अन हातातील कौशल्य माझ्या चित्रातील प्राणी कुणी न ओळखल्याच शल्य  ती ध्वजवंदनाची सकाळ   अन देशभक्तीपर गान  तो संचलनातील जोश अन उरातील अ

कॉपी -राईट? अवघ्या काही लाईक्ससाठी त्यानं खरं लपवलं कोणा एकाच लेकरू आपल्या नावे खपवलं वठतंय पाहता खोटं पुन्हा पुन्हा गिरवलं परक्या प्रतिभेच देणं आपल्या माथी मिरवलं कौतुक पाहून मनात भलताच खुश झाला हे शेवटचं म्हणताना झाला एकच प्याला एकदा आत चुकचुकलं त्याने मनाला दटवलं जे जे मिळतं गेलं ते आपलं म्हणून गटवलं कळता कोणी विचारलं कोणी समजून चुकलं वाटलं ह्याला श्रेय आपलं मिळता मिळता हुकलं माणूस वाईट नसतो प्रतिभा असतें नेक बहरेल कशी बिचारी जर वृत्ती असेल फेक नजरेला नजर द्यायला असावं लागतं आपलं जे माझं म्हणून आपण जिकडे तिकडे छापलं क्षणात उतरतो माणूस स्वतःच्याही मनात लाख कबूल नाही केलं जरी कोणीही जनात इवलं असो,टिवलं असो भलं असो वा असो बुरं आपल्या प्रतिभेशी इमान हेच कलावंतातल खरं वेळ लागो बहरायला घडत चढत जाऊ आतून उमलून येता बहर डोळे भरून पाहू बहर डोळे भरून पाहू © कल्याणी बोरकर

जेव्हा जग भोवताली भासे सारे थांबलेले आणि मनीचे विचार दाही दिशा पांगलेले साद घालीत स्वतःला आठवाव्या आणा भाका थबकल्या आयुष्याला द्यावा एक तरी झोका तुला झोका द्यावयास कोणी येईल धावूनी कुणी हसेल मोठ्याने तुला पडता पाहूनी कधी भीतीने, लाजेने बघ चुकेलही ठोका थबकल्या आयुष्याला परी हवा एक झोका उंच असताना झोका राही पाय अधांतरी दोन्ही हातात धरावी तेव्हा घट्ट त्याची दोरी उंच झेपवण्याआधी नीट पारखावा धोका थबकल्या आयुष्याला परी हवा एक झोका त्याने पकडता लय होतो स्वतःशी संवाद जग भासेल नवीन येता अंतरीची साद हळूहळू अंतरात त्याचा रुजेलच ठेका थबकल्या आयुष्याला परी हवा एक झोका झोका होई मागे पुढे देई आयुष्याचे धडे क्षण इथला टिपतो तोच जाई नभाकडे मग घेता घेता झोका येई देता एकमेका थबकल्या आयुष्याचा एक होऊया ना झोका? -कल्याणी बोरकर